محمد حبیبی، رفیق خوبی است

محمد حبیبی، رفیق خوبی است.

نویسنده :  حمید جعفری

از اون دسته آدم هایی است که هنوز سنسورهای آدمیت در وجودش فعال است؛

سنسور رفاقت، سنسور آزادی خواهی، سنسور عدالت طلبی، سنسور انسان دوستی و ...

 همیشه سنسورهای اعتراضی اش در مقابل زورگویی و دیکتاتوری مزدوران خود کم بین، بسان آتشفشانی خروشان فوران می کند.

همیشه چون فنری فشرده شده، آماده ی پریدن و حمله ور شدن به زورگویان حکومتی در هر جا و هر مسندی است.

صفت بارز محمد "غرور و شجاعت" است، صفتی نادر و فراموش شده که اگر رد نسب اش  را بگیری؛ شاید برسد به عصر شوالیه ها و گلادیاتورها.

محمد در عین حال پاک است و صاف، آنچنان که بسان کودکی از مهربانی ها شاد می شود و با صدای بلند از ته دل می خندد.

اگر در الفبای زندگی روزانه اش جستجو کنی، چیزی جز؛

 تلاش خستگی ناپذیر برای شرافت معلمان، دیدار با خانواده ی زندانیان سیاسی و معلمان زندانی، دم خور بودن و سر و کله زدن با کودکان کار نمی بینی - یک زندگی تمام قد شرافتمندانه -.

او مبارز است؛

 به ماندلا و گاندی،به چگوارا و کاسترو، به مصدق و حنیف و هدا صابر، و به هر مبارز پاک دیگری عشق می ورزد.

محمد رفیقی شفیق، و شجاع، و شرافتمند است.

و چه خوب که چنین رفیقی دارم.